Erzurum’un Dağ mahallesinde bahçesi olan tek katlı bir evimiz vardı. Tuğla duvarların üzeri ağaçlarla örtülmüş, üzerine de bolca toprak çekilerek baca kapatılmıştı. Ekonomik imkanlar izin vermediğinden toprak bacanın üzerine bir türlü çatı yaptıramamıştık. Haliyle kuvvetli yapmurlarda bacamız damlatıyor biz de damlayan yerlere kap kaçak koyuyorduk. Arsa müsait olduğu halde aceleyle yapılmış iki o da bir salondu. Gün geldi artan nüfüsla oda ihtiyacı hasıl oldu. Annem köyden akrabalarına evin hemen bitişiğine bir oda ekletti. Duvarları örüp, ağaç tavanı yerleştiren annemin akrabaları, üstünün toprağını siz halledersiniz diyerek, nasıl yapacağımızı tembihleyip gittiler.

Delikanlılık çağlarımızdı ve hepsi de annemin sofrasına oturmuş beş altı arkadaşım vardı. Rahmetli annen hafta sonunda arkadaşlarını al gel, siz bacayı akrarırsınız, biz de size güzel bir mantı yaparız dedi. Rahmetlinin dediği gibi yaptım. Arkadaşla birlikte geldik ve bir kaç saatlik çalışmayla bacanın toprağını çektik. Biz bacayla uğraşırken annem de mahallenin kadınlarını toplamış, harıl harıl çalışıyor, bize mantı hazırlıyorlardı.

İşimizi bitirip, misafir odasına geçmiş, mis gibi kokusu gelen mantıyı yemek için sabırsızlanıyorduk. Birazdan annem elinde koca bir sini mantıyla geldi, “ellerize sağlık çocuklar! Afiyet olsun!” diyerek siniyi ortamıza koydu. Ya Allah, bismillah diyerek yemeğe başladığımız mantı bize göre çok fazlaydı, birirmemiz mümkün değildi. Karnı doyan kenara çekildi ama yinede hala mantı vardı. İçimizden bir arkadaşımız, “ Uşahlar! Gelin şunu bitirelim! Ayıptır! Demezler mi bir sürü delikanlı bir sini mantıyı bitirememişler!” Arkadaşımızın bu sözü üzerine tok karna da olsa mantıyı bitirdik. Zor nefes alıyorduk ki, annem kapıda göründü ve şok olmuş gözlerle boş siniye bakarak, “Uşahlar hepsini mi bitirdiz?!” dedi.

Meğer, kadınlar kendi paylarını ayırmamışlar, “Delikanlılar, yiyebildiklerini yesinler, kalanı da biz yeriz!” demişler!